Η λογική.....ξεχνάει!

O Aριστοτέλης προσδιορίζει τον άνθρωπο ως πολιτικό και κοινωνκό ον,το χαρακτηριστικό όμως που τον ξεχωρίζει,σε μεγαλύτερο βαθμό,από τα υπόλοιπα έμβια όντα είναι ο Λόγος και κυρίως η Λογική.Κατά την άποψή μου λοιπόν ο άνθρωπος θα πρέπει προταρχικά να προσδιορίζεται ως λογικό ον.

Η δημιουργία κοινωτήτων βεβαίως βασίστηκε στον κοινωνικό χαρακτήρα,δεν παύει όμως να αποτελεί μία λογική επιλογή καθώς υπό αυτή τη μορφή διαβίωσης οι ανάγκες των μελών ικανοποιούνται ευκολότερα και οι κίνδυνοι φαντάζουν μικρότεροι.Αν κινητήριος μοχλός ήταν μόνη η φύση(πολιτική,κοινωνική) του ανθρώπου η δημιουργία κοινωτήτων θα εμφανιζόταν σχεδόν ταυτόχρονα με την εμφάνιση της πρώτης,λιγότερο νοητικά αναπτυγμένης,μορφής ανθρώπου.Αντίθετα οι κοινωνίες,οι οργανωμένες ομάδες ανθρώπων πέραν των στενών συγγενών με σκοπό την αυτοσυντηρησή τους,εμφανίζονται σε εκεινο το εξελικτικό στάδιο του ανθρώπου όπου η λογική θέτει γερά τις βάσεις της.Η δημιουργία δηλαδή των κοινωνιών προωθήθηκε και μέσα από ένα λογικό συμπέρασμα,όσο περισσότεροι τόσο το καλύτερο με απλά λόγια.
Η μνήμη τώρα σχετίζεται άμεσα και με τις τρεις προαναφερθέντες εκφάνσεις της φύσης του ανθρώπου,κυρίως όμως με το λογικό τμήμα αυτής και λέω κυρίως γιατί ο σχέση αυτή είναι η πιο εμφανής.

Έχετε αναρωτηθεί γιατί δεν έχουμε μνήμες από τα πρώιμα παιδικά μας χρόνια;

Το ζήτημα αυτό έχει απασχολήσει πολλά χρόνια τώρα επιστήμονες και ερευνητές οι οποίοι αποκαλούν αυτή την ανυπαρξία αναμνήσεων ως παιδική αμνησία,η C.Miles ήταν η πρώτη η οποία την επισήμανε ως ψυχικό φαινόμενο.
Ο Φρόυντ συνέδεσε την παιδική αμνησία με την ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη του νηπίου.
Μία άλλη εξήγηση της παιδικής αμνησίας έχει βασιστεί στην βιολογική ανάπτυξη του ανθρώπινου οργανισμού.Σύμφωνα με την οποία το μυαλό του νηπίου δεν είναι διανοητικά ώριμο,ώστε να δημιουργήσει μακρόχρονη και αυτοβιογραφική συνειδητή μνήμη.Πιο συγκεκριμένα,εκείνα τα μέρη του εγκεφάλου που σχετίζονται με αυτού του είδους την μνήμη, ο Ιππόκαμπος και ο Προμετωπιαίος Λωβός, δεν είναι επαρκώς ανεπτυγμένα πριν το 3^ο ή 4^ο έτος. Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το φαινόμενο της Παιδικής Αμνησίας θα μπορούσε να επεξηγηθεί βιολογικά.
Η ελλιπής γλωσσική ανάπτυξη των νηπίων αποτελεί μία ακόμα παράμετρο που θα μπορούσε να εξηγήσει την Παιδική Αμνησία.Σύμφωνα με αυτή την άποψη, ένα νήπιο δε διαθέτει την κατάλληλη γλωσσική ικανότητα να κωδικοποιήσει αυτοβιογραφικές μνήμες με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να τις αποκωδικοποίησει μετέπειτα ως ενήλικας. Επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει ότι από το 5^ο έτος και μετά η ομιλία του παιδιού πλησιάζει την ομιλία των ενηλίκων. Έτσι, η θεωρία της γλωσσικής ανάπτυξη φαίνεται να ανταποκρίνεται επαρκώς στην εξήγηση της Παιδικής Αμνησίας. Ωστόσο ακόμα και σε αυτή την τόσο φαινομενικά επαρκή εξήγηση προκύπτει ένα ερώτημα: Πώς γίνεται η Παιδική Αμνησία να παρατηρείται και σε εκ γενετής κωφάλαλους ανθρώπους;
Υπάρχουν και άλλες απόψεις καμία από αυτές όμως δεν προσεγγίζει το ζήτημα αυτό υπό μία πιο φιλοσοφική άποψη συνδέοντας την παιδική αμνησία με την φύση του ανθρώπου.

Όπως ήδη αναφέρθηκε,και σύμφωνα πάντα με την άποψη μου,το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης είναι αυτό της λογικής και γι'αυτό το λόγο ο ανθρώπινος οργανισμός πρέπει να διασφαλίζει το χαρακτηριστικό αυτό.Η παιδική αμνησία αποτελεί την εξωτερίκευση της προστασίας της λογικής φύσης του οργανισμού.
Τα πρώτα χρόνια της ηλικίας του ανθρώπου χαρακτηρίζονται από έλλειψη ελέγχου της λογικής,στα πρώιμα χρόνια ο κόσμος δεν γίνεται αντιληπτός μέσα από λογικά δεδομένα από το νήπιο,χαρακτηριστικό είναι ότι η ξεχωριστή του οντότητα ξεκινά να γίνεται αντιληπτή από το δεύτερο έτος της ηλικίας του.
Η αργοπορημένη εμφάνιση,ενεργοποίηση της λογικής φύσης του ανθρώπου θα προκαλούσε πολλά δεινά αν δεν την ακολουθούσε ένα σύστημα άμυνας.Η ενθύμηση "παράλογων"στιγμών της ζωής μας ειδικά στα πρώτα στάδια εκμάθησης και χειραγώγησης της λογικής θα τάρασσε τα νερά,θα δυσκόλευε και θα καθυστερούσε πάρα πολύ την τελική ενεργοποίηση της λογικης.
Η παιδική αμνησία λοιπόν σβήνει τον πρώτερο παράλογο μας βίο,διατηρώντας κάποιες ελάχιστες μνήμες ώστε να μην μπαίνει ο εγκέφαλος στην διαδικασία αμφισβήτησης της ύπαρξης της περιόδου αυτής,θέτοτας έτσι ως ουσιαστική αλλά και τύπικη,θα έλεγα μέσω της αυξημένης σημασίας της ουσιαστικής,αρχή της ζωής μας το σημείο εκείνο από το οποίο ενεργοποιείται η λογική του φύση.

Αναγνώστε επίσης http://pyrra.blogspot.gr/2012/08/blog-post_6465.html